Gebruiker:MarcoSwart/Wilhelmus

20e eeuw

In een aantal gevallen zijn woorden met een hoofdletter als uiting van respect, gelinkt naar de pagina van het woord in de normale spelling zonder hoofdletter. Een aantal naamvalsvormen en een aantal woorden waar vermoedelijk vanwege het metrum een sjwa is toegevoegd of weggelaten zijn met het sjabloon {{QZ}} gelinkt aan het woord in de gangbare vorm.

(1)

Wilhelmus van  Nassouwe 

ben ik, van Duitsen bloed,

den vaderland getrouwe

blijf ik tot in den dood.

een  Prinse  van Oranje

ben ik, vrij onverveerd,

den Koning van Hispanje

heb ik altijd geëerd.

(2)

in Godes vrees te leven

heb ik altijd betracht,

daarom ben ik verdreven,

om land, om luid gebracht.

maar God zal mij regeren

als een goed instrument,

dat ik zal wederkeren

in mijnen regiment.

(3)

lijdt u, mijn onderzaten

die oprecht zijt van aard,

God zal u niet verlaten,

al zijt gij nu bezwaard.

die vroom begeert te leven,

bidt God nacht ende dag,

dat Hij mij kracht zal geven,

dat ik u helpen mag.

(4)

lijf en goed al te samen

heb ik u niet verschoond,

mijn broeders hoog van namen

hebben 't u ook vertoond:

graaf Adolf is gebleven

in Friesland in den slag,

zijn ziel in 't eeuwig leven

verwacht den  jongsten  dag.

(5)

edel en hooggeboren,

van  keizerlijken  stam,

een vorst des rijks verkoren,

als een vroom christenman,

voor Godes woord geprezen,

heb ik, vrij onversaagd,

als een held zonder vrezen

mijn edel bloed gewaagd.

(6)

mijn schild ende betrouwen

zijt gij, o God mijn heer,

op U zo wil ik bouwen,

verlaat mij nimmermeer.

dat ik toch vroom mag blijven,

uw dienaar t'aller stond,

de tirannie verdrijven

die mij mijn hart doorwondt.

(7)

van al die mij bezwaren

en mijn vervolgers zijn,

mijn God, wil doch bewaren

den trouwen dienaar dijn,

dat zij mij niet verrassen

in hunnen  bozen  moed,

hun handen niet en wassen

in mijn onschuldig bloed.

(8)

als David moeste vluchten

voor  Sauel  den tiran,

zo heb ik moeten zuchten

als menig edelman.

maar God heeft hem verheven,

verlost uit alder nood,

een koninkrijk gegeven

in Israël zeer groot.

(9)

na 't zuur zal ik ontvangen

van God mijn Heer dat zoet,

daarna zo doet verlangen

mijn vorstelijk gemoed:

dat is, dat ik mag sterven

met eren in dat veld,

een eeuwig rijk verwerven

als een  getrouwen  held.

(10)

niet doet mij meer erbarmen

in mijnen wederspoed

dan dat men ziet verarmen

des  Konings  landen goed.

dat u de Spanjaards krenken,

o edel Neerland zoet,

als ik daaraan gedenke,

mijn edel hart dat bloedt.

(11)

als een prins opgezeten

met mijner heires-kracht,

van den tiran vermeten

heb ik den slag verwacht,

die, bij Maastricht begraven,

bevreesde mijn geweld;

mijn ruiters zag men draven

zeer moedig door dat veld.

(12)

zo het den wil des  Heren 

op dien tijd had geweest,

had ik geern willen keren

van u dit zwaar tempeest.

maar de Heer van hierboven,

die alle ding regeert,

die men altijd moet loven,

en heeft het niet begeerd.

(13)

zeer  christlijk  was gedreven

mijn prinselijk gemoed,

standvastig is gebleven

mijn hart in tegenspoed.

den Heer heb ik gebeden

uit  mijnes  harten grond,

dat Hij mijn zaak wil redden,

mijn onschuld maken kond.

(14)

oorlof, mijn arme schapen

die zijt in groten nood,

uw herder zal niet slapen,

al zijt gij nu verstrooid.

tot God wilt u begeven,

zijn heilzaam woord neemt aan,

als vrome christen leven,-

't zal hier haast zijn gedaan.

(15)

voor God wil ik belijden

en zijner groten macht,

dat ik tot genen tijden

den Koning heb veracht,

dan dat ik God den Heere,

der  hoogsten  Majesteit,

heb moeten obediëren

in der gerechtigheid.

17e eeuw

(1)

Wilhelmus van Nassouwe

ben ick van Duytschen Bloedt,

den Vaderland ghetrouwe

blijf ick tot inden doet;

een Prince van Orangien

ben ick vry onverveert.

den Coninck van Hispangien

heb ick altijt gheeert.

(2)

in Godes vrees te leven

heb ick altijt betracht,

daerom ben ick verdreven

om Land, om Luyd ghebracht:

maer Godt sal my regeren

als een goet instrument,

dat ick sal wederkeeren

in mijnen Regiment.

(3)

lijdt U, mijn Ondersaten,

die oprecht zijn van aert,

Godt sal u niet verlaten

al zijt ghy nu beswaert:

die vroom begheert te leven,

bidt Godt nacht ende dach.

dat Hy my cracht wil gheven

dat ick u helpen mach.

(4)

lijf ende goed al te samen

heb ick u niet verschoont,

mijn Broeders, hooch van Namen,

hebbent u oock vertoont:

graef Adolff is ghebleven,

in Vrieslandt in den Slach,

sijn siel int eewich leven

verwacht den jonghsten dach.

(5)

Edel en Hooch gheboren

van Keyserlicken stam:

een Vorst des Rijcks vercoren,

als een vroom Christen-man,

voor Godes woort ghepreesen,

heb ick vrij onversaecht,

als een helt zonder vreesen

mijn edel bloet gewaecht.

(6)

mijn schilt ende betrouwen

zijt ghy, o Godt, mijn Heer.

op U soo wil ick bouwen,

verlaet my nimmermeer;

dat ick doch vroom mag blijven

u dienaer t'aller stond

die tyranny verdrijven,

die my mijn hert doorwondt.

(7)

van al die my beswaren,

end mijn vervolghers zijn,

mijn Godt wilt doch bewaren

den trouwen dienaer dijn:

dat sy my niet verasschen

in haeren boosen moet,

haer handen niet en wasschen

in mijn onschuldich bloet.

(8)

als David moeste vluchten

voor Saul den tyran:

soo heb ick moeten suchten

met menich edelman:

maer Godt heeft hem verheven,

verlost uit alder noot,

een Coninckrijck ghegheven

in Israël, seer groot.

(9)

na tsuer sal ick ontfanghen

van Godt, mijn Heer, dat soet,

daer na so doet verlanghen

mijn vorstelick ghemoet,

dat is, dat ick mag sterven

met eeren, in dat velt,

een eeuwich rijk verwerven

als een ghetrouwe helt.

(10)

niets doet my meer erbarmen

in mijnen wederspoet,

dan dat men siet verarmen

des Conincks landen goet,

dat ud de Spaengiaerts crencken,

o edel Neerlandt soet,

als ick daeraen ghedencke,

mijn edel hert dat bloet.

(11)

als een Prins opgheseten

met mijnes heyres cracht,

van den tyran vermeten

heb ick den slach verwacht,

die, by Maestricht begraven,

bevreesde mijn ghewelt;

mijn ruyters sach men draven

seer moedich door dat velt.

(12)

soo het den wil des Heeren

op die tijt had gheweest,

had ick geern willen keeren

van u dit swaer tempeest:

maer de Heer van hier boven

die alle dinck regeert,

die men altijt moet loven,

en heeftet niet begeert.

(13)

seer Prinslick was ghedreven

mijn princelick ghemoet,

stantvastich is ghebleven

mijn hert in teghenspoet,

den Heer heb ick ghebeden

van mijnes herten gront,

dat hy mijn saeck wil reden,

mijn onschult doen oircont.

(14)

oorlof mijn arme schapen,

die zijt in grooten noot.

u Herder sal niet slapen,

al zijt ghy nu verstroit:

tot Godt wilt u begheven,

sijn heylsaem woort neemt aen,

als vrome Christen leven,

tsal hier haest zijn ghedaen.

(15)

voor Godt wil ick belijden

end sijner grooter macht,

dat ick tot gheenen tijden

den Coninck heb veracht:

dan dat ick Godt den Heere,

der hoochster Majesteyt,

heb moeten obedieren,

in der gherechticheyt.