mij

Nederlands

In de betekenis van ‘persoonlijk voornaamwoord’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 901 ^[1] ^[2]

mij

accusatief en datief van ik, eerste persoon enkelvoud.
- Hij ontsloeg mij.
- Hij gaf mij een baan.
vorm van ik na een voorzetsel.
- Van mij hoef je niets te vrezen.
- Ze kocht een mooi cadeautje speciaal voor mij.
▸ Ik kon niet alles goed volgen, maar het monotone geluid van stemmen om mij heen voelde veilig en vertrouwd.^[3]

Daar heb ik geen moeite mee

dat is een probleem dat zich pas voordoet als ik er niet meer ben - het zal mijn tijd wel duren

1.

Oekraïens: мене ^(uk) (mene) gen, acc, мені ^(uk) (meni) dat, loc, мною ^(uk) o (mnju) instrum
Papiaments: mi
Waals: mi ^(wa)

Het woord mij staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd "mij" herkend door:

100 %	van de Nederlanders;
98 %	van de Vlamingen.^[4]

mij

	enkelvoud		meervoud
	onderwerp	voorwerp	onderwerp	voorwerp
1^e persoon	ik 'k	mij me	wij we	ons
2^e persoon (informeel)	jij je	jou je	jullie	jullie
2^e persoon (formeel)	u	u	u	u
2^e persoon (regionaal)	gij ge	u	gij ge	u
3^e persoon (mannelijk)	hij ie	hem 'm	zij ze	(dat.) hun (acc.) hen ze
3^e persoon (vrouwelijk)	zij ze	haar 'r, d'r
3^e persoon (onzijdig)	het 't	het 't
	Boven: benadrukte vorm. Onder: onbenadrukte vorm