WikiWoordenboek

du

Andere schrijfwijzen Niet te verwarren met: Du, dü, dû
  • du
  • Afgeleid van het Middelhoogduitse du / dū / duo

du

  1. jij, je; 2e persoon nominatief enkelvoud
  • Afgeleid van het Middelhoogduitse du / dū / duo

du

  1. jij, je; 2e persoon nominatief enkelvoud
Naar frequentie 4

du

  1. je, jij
    Telwoord (epo)
    0
    1 11 10 100 103
    2 12 20 200 106
    3 13 30 300 109
    4 14 40 400 1012
    5 15 50 500 1015
    6 16 60 600 1018
    7 17 70 700 1021
    8 18 80 800 1024
    9 19 90 900 1027

    du

    1. twee
      enkelvoud meervoud
      mannelijk   du / de l' des
      vrouwelijk   de la / de l' des

    du m enk (samentrekking van de en le)

    1. van de, van het, des

    du + datief

    1. (in de ruimte) in, op
    2. (in de tijd) in, tijdens; voor
    Telwoord (kur)
    0
    1 11 10 100 103
    2 12 20 200 106
    3 13 30 300 109
    4 14 40 400 1012
    5 15 50 500 1015
    6 16 60 600 1018
    7 17 70 700 1021
    8 18 80 800 1024
    9 19 90 900 1027

    du

    1. twee
    Hoofdtelwoord (lit)
    0
    1 11 10 100 103
    2 12 20 200 106
    3 13 30 300 109
    4 14 40 400 1012
    5 15 50 500 1015
    6 16 60 600 1018
    7 17 70 700 1021
    8 18 80 800 1024
    9 19 90 900 1027

    du

    1. twee
    • du
    • Afgeleid van het Middelhoogduitse du / dū / duo

    du

    1. jij; 2e persoon nominatief enkelvoud
      «Wéi al bass du?»
      Hoe oud ben jij?
    • du

    du

    1. nominatief tweede persoon enkelvoud: jij
      vaak clitisch: Egidius, waer bestu bleven? -«Egidius waar ben je gebleven?»
    • Du wordt weinig gebruikt en vaak vervangen door de beleefdheidsvorm ghi
    • du
    • Afgeleid van het Middelhoogduitse du / dū / duo

    du

    1. jij, je; 2e persoon nominatief enkelvoud
    • du
    • Afgeleid van het Middelnederduitse du / dû / thu

    du

    1. jij, je; 2e persoon nominatief enkelvoud
    • du
    • Afgeleid van het Proto-Slavische *jьdǫ

    du

    1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd aantonende wijs van hyś
    2. derde persoon meervoud tegenwoordige tijd aantonende wijs van hyś
    1. źom
    2. –
    • du
    Naar frequentie 4

    du

    1. (2e persoon enkelvoud) je, jij
    getal / respect pers. genus / bezield onderwerp (nominatief) nld. voorwerp (accusatief) nld.
    enkelvoud 1e    jeg  ik  meg  mij
    2e    du  jij  deg  jou
    3e m persoon
    m ding    		  han 
     den     		 hij  han  /  ham 
     den     		 hem
    v persoon
    v ding    		  hun 
     den     		 zij  henne 
     den     		 haar
    o  det  het  det  het
    meervoud 1e    vi  wij  oss  ons
    2e    dere  jullie  dere  jullie
    3e    de  zij  dem  hen
    beleefdheidsvorm 2e    De  u  Dem  u
    • du

    du

    1. (2e persoon enkelvoud) je, jij
    getal / respect pers. genus onderwerp (nominatief) nld. voorwerp (accusatief) nld.
    enkelvoud 1e    eg  ik  meg  mij
    2e    du  jij  deg  jou
    3e m  han  hij  han  ( honom ) hem
    v  ho  zij  ho  /  henne  haar
    o  det  het  det  het
    meervoud 1e    vi  wij  oss  ons
    2e    de  jullie  dykk  jullie
    3e    dei  zij  dei  hen
    beleefdheidsvorm 2e    De  u  Dykk  u
    • du
    • Afgeleid van het Middelhoogduitse du / dū / duo

    du

    1. jij; 2e persoon nominatief enkelvoud
    • IPA: /tuː/, /tə/
    • du
    • Afgeleid van het Middelhoogduitse du / dū / duo

    du

    1. jij, je; 2e persoon nominatief enkelvoud
    • du
    • Afgeleid van het Oudfriese thū

    du

    1. jij, je; 2e persoon nominatief enkelvoud
    • du

    du

    1. (dialect: Orkney, Shetland) jij, je; 2e persoon nominatief enkelvoud
    • du

    du

    1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd aantonende wijs van het imperfectieve werkwoord jít
    • du
    • Afgeleid van het Middelhoogduitse du / dū / duo

    du

    1. jij, je; 2e persoon nominatief enkelvoud
    Naar frequentie 4

    du

    1. je, jij

    du

    1. zeg!, hé! (om aandacht te trekken)
    Overgenomen van "https://nl.wiktionary.org/w/index.php?title=du&oldid=5288521"