erven

Nederlands

naamwoord van handeling
zelfstandig	bijvoeglijk
erven	ervend
erf	geërfd
erfenis	erfelijk

Uitspraak

• Geluid:  erven    (hulp, bestand)
• IPA: /'ʔɛr.və(n)/

Woordafbreking

• er·ven

Woordherkomst en -opbouw

• In de betekenis van ‘door erfenis verkrijgen’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 1263

stamtijd
onbepaalde wijs	verleden tijd	voltooid deelwoord
erven /'ʔɛr.və(n)/	erfde* /'ʔɛrv.də/	geërfd* /ɣə'ʔɛrft/
zwak -d	volledig

Werkwoord

erven

1. overgankelijk de eigendommen van een overledene, meestal een familielid, rechtens verkrijgen

   • Zij erfde een prachtig schilderij van haar oma. 

Opmerkingen

• In informeel taalgebruik wordt 'erven' voor een komisch effect soms verbogen als werven: orf, georven.

Hyponiemen

• aanerven, onterven, overerven, vererven

Afgeleide begrippen

   

beërven erfafscheiding erfbeplanting erfdeel erfdienstbaarheid erfdochter erfelijk erfenis erffactor erfgename erfgerechtigd erfgoed erfgooier erfhuis erfland erflater erflating erfoom erfopvolger erfopvolging erfpacht erfrecht erfrente erfscheiding erfschuld erfstadhouder erfstelling erfstuk erftante erfvijand erfwet erfwoord erfzonde

Vertalingen

    1. de eigendommen van een overledene, meestal een familielid, rechtens verkrijgen   

Duits: erben (de) Engels: inherit (en) Frans: hériter (fr)

Pools: dziedziczyć (pl) Papiaments: eredá Spaans: heredar (es)

Zelfstandig naamwoord

erven mv

1. meervoud van het zelfstandig naamwoord erf
2. meervoud van het zelfstandig naamwoord erve, boerderij met grond eromheen

Zelfstandig naamwoord

erven mv

1. alleen meervoud erfgenamen (meervoud van erve in een sinds de 19e eeuw niet meer gangbare betekenis)

Gangbaarheid

• Het woord erven staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd "erven" herkend door:

98 %	van de Nederlanders;
98 %	van de Vlamingen.

Meer informatie

• Zie Wikipedia voor meer informatie.