son
- son
| nominatief | genitief | datief | accusatief | benadrukt | |
|---|---|---|---|---|---|
| m | il | son / sa / ses | lui | le | lui |
| v | elle | la | elle |
| Bezittelijke voornaamwoorden in het Frans | ||||
|---|---|---|---|---|
| bezitter: | wat bezeten wordt: | |||
| enk | mv | |||
| m | v | — | ||
| enk | 1e pers. | mon | ma | mes |
| 2e pers. | ton | ta | tes | |
| 3e pers. | son | sa | ses | |
| mv | 1e pers. | notre | nos | |
| 2e pers. | votre* | vos* | ||
| 3e pers. | leur | leurs | ||
| * als beleefdheidsvorm zowel meervoud als enkelvoud | ||||
- zijn, haar (alleen voor een vrouwelijk woord enkelvoud als dat in de uitspraak met een klinker begint)
- «Selon son habitude, elle était assise près de la fenêtre.»
- Naar haar gewoonte, zat ze bij het raam.
- «Selon son habitude, elle était assise près de la fenêtre.»
| enkelvoud | meervoud | ||
|---|---|---|---|
| zonder lidwoord | met lidwoord | zonder lidwoord | met lidwoord |
| son | le son | sons | les sons |
- son
son m
- (familie) zoon.
- «Han er son til vaktmeisteren.»
- Hij is de zoon van de huisbewaarder.
- «Han er son til vaktmeisteren.»
- (sociologie) mannelijk persoon uit dezelfde geboortestreek.
- «Det er kalla opp etter byens store son, Henrik Ibsen.»
- Het is vernoemd naar de grote zoon van de stad, Henrik Ibsen.
- «Det er kalla opp etter byens store son, Henrik Ibsen.»
- [1] dotter
- [1] far, mor
- [1] stedotter, svigerbarn, svigerdotter
[1] Faderen, Sonen og Den Heilage Ande
- De Vader, de Zoon en de Heilige Geest.
[2] ein son av folket
- Een zoon des volks.