conjunctief
- Geluid: conjunctief (hulp, bestand)
- IPA: /ˈkɔn.jʏŋk.tif/
- con·junc·tief
- In de betekenis van ‘aanvoegende wijs’ voor het eerst aangetroffen in 1576.[1]
- Leenwoord uit Laatlatijn coniūnctīvus (modus).[2] Evenzo ontleend is Duits Konjunktiv.
| enkelvoud | meervoud | |
|---|---|---|
| naamwoord | conjunctief | conjunctieven |
| verkleinwoord |
de conjunctief m
- (taalkunde) (vaktaal) een werkwoordswijs waarmee men een wens, onzekerheid of mogelijkheid tot uitdrukking kan brengen
- Lang leve de koningin!
1. aanvoegende wijs
| stellend | vergrotend | overtreffend | |
|---|---|---|---|
| onverbogen | conjunctief | conjunctiever | conjunctiefst |
| verbogen | conjunctieve | conjunctievere | conjunctiefste |
| partitief | conjunctiefs | conjunctievers | - |
Niet in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie als bijvoeglijk naamwoord
- Zie Wikipedia voor meer informatie.
- Het woord conjunctief staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.