deftig

Nederlands

Uitspraak

• Geluid:  deftig    (hulp, bestand)
• IPA: / ˈdɛftəx / (2 lettergrepen)

Woordafbreking

• def·tig

Woordherkomst en -opbouw

• In de betekenis van ‘voornaam’ voor het eerst aangetroffen in 1584
• afgeleid van deft met het achtervoegsel -ig

	stellend	vergrotend	overtreffend
onverbogen	deftig	deftiger	deftigst
verbogen	deftige	deftigere	deftigste
partitief	deftigs	deftigers	-

Bijvoeglijk naamwoord

deftig

1. (maatschappij) met veel statigheid en/of statuur [2], van een hoge sociale status getuigend

   • De deftige man sprak heel bekakt. 

2. (van bepaalde voorwerpen) behorend bij een hogere sociale klasse

   • Dat zijn deftige meubels. 

3. (maatschappij) afgemeten, waardig

   • Deftige manieren hebben. 

4. (vnl. Belgisch Nederlands) gesoigneerd, goed verzorgd, netjes

Afgeleide begrippen

• deftigheid

Verwante begrippen

• chic [2], statig, voornaam

Vertalingen

    1.   

Engels: aristocratic (en), dignified (en)

Bijwoord

deftig

1. (Belgisch Nederlands) in min of meer verregaande mate

   • Het ding is deftig kapot. 

2. ongegeneerd

Synoniemen

• [1] aardig [2], behoorlijk, nogal

Gangbaarheid

• Het woord deftig staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "deftig" herkend door:

100 %	van de Nederlanders;
99 %	van de Vlamingen.

Duits

Uitspraak

• Geluid:  deftig    (hulp, bestand)
• IPA: /dɛftɪç/

Woordherkomst en -opbouw

• (17e eeuw) Leenwoord uit Nederlands deftig

Bijvoeglijk naamwoord

deftig

1. (taalgebruik) plat, direkt, zonder opsmuk
2. (kookkunst) stevig, hartig, voedzaam
3. (handel) exorbitant
4. (sport) verpletterend (van nederlagen)