• po·lis
  • [1] Uit Frans police “verzekeringspolis, -bewijs” (uit Italiaans polizza “certificaat, attestatie”), voor het eerst aangetroffen in 1563. [1] [2]
  • [2] Wetenschappelijke ontlening uit Oudgrieks πόλις, in de betekenis van ‘stad’ voor het eerst aangetroffen in 1976. [1] [3]
enkelvoud meervoud
naamwoord polis polissen
verkleinwoord polisje polisjes
99 %van de Nederlanders;
97 %van de Vlamingen.[5]

polis

  1. mannelijk meervoud van poli
  • po·lis

polis

  1. verzekeringspolis, -bewijs
  • po·lis
  • po·lis
  • [1] Sinds 1785, afkomstig van het Franse police “ordedienst, politie”, zie ook Latijn politia. Verwant aan o.a. politik, metropol, policy en politruk
  • [2] Sinds 1662, afkomstig van het Franse police “verzekeringspolis, -bewijs” (uit Italiaans polizza “certificaat, attestatie”).
Naar frequentie 744
polis enkelvoud meervoud
  onbepaald bepaald onbepaald bepaald
  nominatief     polis     polisen     poliser     poliserna  
  genitief     polis     polisens     polisers     polisernas  

.

polis

  1. genitief onbepaald gemeenschappelijk geslacht enkelvoud van polis