genius
 Niet te verwarren met: génius
|
- ge·ni·us
- Leenwoord uit het Latijn, in de betekenis van ‘beschermgeest’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 1597 [1] [2][3]
| enkelvoud | meervoud | |
|---|---|---|
| naamwoord | genius | genii geniën |
| verkleinwoord | - | - |
de genius m
- Het woord genius staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.
- In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "genius" herkend door:
| 90 % | van de Nederlanders; |
| 82 % | van de Vlamingen.[4] |
- Zie Wikipedia voor meer informatie.
- ↑ "genius" in: Sijs, Nicoline van der, Chronologisch woordenboek. De ouderdom en herkomst van onze woorden en betekenissen, 2e druk, Amsterdam / Antwerpen: Veen, 2002; op website dbnl.org; ISBN 90 204 2045 3
- ↑ genius op website: Etymologiebank.nl
- ↑ Woordenboek der Nederlandsche taal (1864-2001).
- ↑
Door archive.org gearchiveerde versie van 21 oktober 2019 “Word Prevalence Values” op ugent.be
- IPA: gɛnɪjʊs/
- gé·nius
- Leenwoord uit het Latijn
- (verouderd)(mythologie) genius; beschermgeest
- (verouderd) genialiteit; de zeer grote intelligentie van iemand
- (verouderd) genie; iemand die buitengewoon slim is of die ergens uitzonderlijk goed in is
| enkelvoud | meervoud | ||
|---|---|---|---|
| nominatief | genius | geniové | |
| genitief | genia | geniů | |
| datief | korte vorm | geniu | geniům |
| lange vorm | geniovi | ||
| accusatief | genia | genie | |
| vocatief | genie | geniové | |
| locatief | korte vorm | geniu | geniích |
| lange vorm | geniovi | ||
| instrumentalis | geniem | genii | |
- –
- genialita v, geniálnost v
- –