identiteit

Nederlands

met het achtervoegsel -iteit gevormd uit Frans identité, in de betekenis van ‘(persoons)gelijkheid’ aangetroffen vanaf 1824 ^[1] ^[2] ^[3]

de identiteit v

(van een persoon) geheel van eigenschappen dat je onderscheidt van anderen en bepaalt wie je bent
- Ooit geloofde Jongstra dat zijn identiteit ‘een feit’ was, noteert hij in het begin, maar feit en fictie blijken schijngestalten. De wereld is een onvaste plaats geworden. Van de weeromstuit zoeken we vertwijfeld ankerpunt, meerpaal, stoothout. We stellen onze hoop in de illusoire standvastigheid van de grens, de norm, de eigenheid, de taal. Maar, zegt Jongstra: ‘Identiteit is twee dingen. Dat je weet waar je bij hoort, en ook inziet wat je anders maakt.’ ^[4]
▸ Ingeborg was het meest ontroerd en enthousiast, ze hield spontaan een korte toespraak tegen Sverre over hoe belangrijk het was dat vrouwen hun beroep uit mochten oefenen op moderne portretten, omdat ze daardoor meer identiteit kregen.^[5]
(van een persoon) ondubbelzinnige aanduiding van iemand als uniek persoon door een autoriteit
- De agent vroeg of ik mijn identiteit kon aantonen.
▸ Iedere Europese burger krijgt de komende jaren het recht zijn digitale identiteit zelf te bewaren en beheren.^[6]
(wiskunde) iets wat precies dezelfde betekenis oplevert
▸ De formule – die dateert uit de 18e eeuw! – is de volgende vergelijking: e^iπ+1=0, en wordt ook wel de identiteit van Euler genoemd, naar de Zwitserse wiskundige Leonhard Euler.^[7]

1. geheel van eigenschappen dat je onderscheidt van anderen en bepaalt wie je bent

Het woord identiteit staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

99 %	van de Nederlanders;
100 %	van de Vlamingen.^[8]

	enkelvoud	meervoud
naamwoord	identiteit	identiteiten
verkleinwoord	identiteitje	identiteitjes