vocativus

Latijn

Woordherkomst en -opbouw

• (verkorting) van  casus zn   vocativus bn 

Zelfstandig naamwoord

vocātīvus m

1. vocatief, naamval van zelfstandige naamwoorden die de aangesproken persoon aangeeft
   In het Latijn is de vocativus gelijk aan de nominativus, behalve bij de mannelijke, regelmatige zelfstandige naamwoorden (zoals dominus) die de uitgang -e krijgen:

   «Domine!»

   Heer!

   «Ah, Fortuna!»

   Oh, vrouwe Fortuna!

Opmerkingen

• Het laatste voorbeeld moet niet worden verward met "Ah, fortuna!" (met kleine letter) dat "Oh, het lot/geluk/ongeluk!" betekent.
• Bij klassieke auteurs is de vocativus de vijfde naamval en wordt de ablativus als zesde naamval beschouwd. In hedendaagse presentaties, zoals op WikiWoordenboek, wordt deze volgorde vaak omgekeerd, zodat de vergelijking tussen verschillende talen eenvoudiger wordt.
• In het Nederlands zijn de aanspreekvormen amice en dominee aan Latijnse woorden in de vocativus.

Verwante begrippen

• nominativus, accusativus, genitivus, dativus, ablativus

Verbuiging

	enkelvoud	meervoud
nominatief	vocativus	-
genitief	vocativī	-
datief	vocativō	-
accusatief	vocativum	-
vocatief	vocative	-
ablatief	vocativō	-

Meer informatie

• Zie Wikipedia voor meer informatie.