Alle luiers hebben grofweg dezelfde opbouw. De kern is van absorberende cellulosepulp, meestal aangevuld met superabsorberende polymeren om het vocht op te slaan. Ze bestaan uit lange en sterk verweven ketens. Onder de elektronenmicroscoop ziet het er sponzig uit. In de poriën kan die microspons tientallen tot zelfs honderden keren zijn eigen gewicht aan water opnemen. Natriumpolyacrylaat zelfs tot duizendmaal. Dat is een liter vocht in één gram polymeer.[1]