Stones in her Mouth. Scènes vol schrijnende poëzie, doordringende klaagzangen en trage dansen in de voorstelling van de Samoaan Lemi Ponifasio, over het lot van Maori-vrouwen. In eigen cultuur vereerd, werden zij onder het koloniale bewind van Europeanen slachtoffer van onderdrukking en geweld. Hyperesthetisch, maar hun pijn is bijna voelbaar. [2]
een lied of gesproken woord dat gaat over iets droevigs
Kleppen is goud. Nooit zag je daarom zo veel praattafelgasten de politiek in huppelen. De elite? Dat zijn Wilders, Roos, Baudet en – bien étonnés – Sylvana Simons. Zij schilderen de diploma-elite af als de nazaten van een ancien régime waar zij zelf de bastaardkinderen van zijn. Die zelfgekroonden beheersen onze schermen met de klaagzang ‘niet gehoord te worden’. [3]