deus

Latijn

Woordherkomst en -opbouw

Van het Proto-Indo-Europese *deywós (“‘god/dat wat tot het hemelse behoort’”), een vrddhi-derivaat van *dyew- (“‘lucht, hemel’”), vandaar ook het Latijnse diēs, en het eerste deel van Iu-ppiter. Indo-Europese verwanten zijn het Sanskriet देव (devá) en het Oud-Pruisische deywis.

Uitspraak

• IPA: /ˈdɛ.ʊs/

Zelfstandig naamwoord

deus m

1. god, godheid;
2. een epitheton voor vergoddelijkte keizers (cf. divus).

Verwante begrippen

• dea

Verbuiging

	enkelvoud	meervoud
nominatief	deus	deī, dī, diī
genitief	deī	deōrum, deum
datief	deō	dīs, deīs, diīs
accusatief	deum	deōs
vocatief	deus	deī, dī, diī
ablatief	deō	dīs, deīs, diīs

Portugees

Uitspraak

• IPA: /ˈdɛ.ʊs/

Zelfstandig naamwoord

enkelvoud	meervoud
deus	deuses

deus m

1. god, godheid.

Verwante begrippen

• deusa

Galicisch

Zelfstandig naamwoord

deus m

1. god, godheid

Waals

Telwoord (wln)
0
1	11	10	100	103
2	12	20	200	106
3	13	30	300	109
4	14	40	400	1012
5	15	50	500	1015
6	16	60	600	1018
7	17	70	700	1021
8	18	80	800	1024
9	19	90	900	1027

Hoofdtelwoord

deus

1. twee