• bruut
  • Leenwoord uit het Frans, in de betekenis van ‘ruw’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 1923 [1]
enkelvoud meervoud
naamwoord bruut bruten
verkleinwoord bruutje bruutjes

de bruutm

  1. iemand die nietsontziend en gewelddadig optreedt
    • Die vent is een echte bruut. 
stellend vergrotend overtreffend
onverbogen bruut bruter bruutst
verbogen brute brutere bruutste
partitief bruuts bruters -

bruut

  1. nietsontziend en gewelddadig
    • Zelfs het bruutste optreden vermocht de opstand niet neer te slaan. 
100 % van de Nederlanders;
98 % van de Vlamingen.[2]