numerare
- nu·me·ra·re
stamtijd | |||
---|---|---|---|
infinitief | 1e pers. enk. ind. praes. act. |
1e pers. enk. ind. perf. act. |
supinum |
numerāre | numero | numerāvi | numerātus |
eerste vervoeging | volledig |
nŭmĕrāre
- tellen, berekenen
- bezitten; postklassiek
- neertellen, betalen
- opsommen; metaforisch
- beschouwen als