consignare

Latijn

Uitspraak

• IPA: /kon.sig.naː.rɛ/

Woordherkomst en -opbouw

• Afgeleid van het werkwoord signare “teken geven”, “waarmerken” met het voorvoegsel con-.

stamtijd
infinitief	1e pers. enk. ind. praes. act.	1e pers. enk. ind. perf. act.	supinum
consignāre	consigno	consignāvi	consignātum
eerste vervoeging	volledig

Zelfstandig naamwoord

overgankelijk consignare

1. van een zegel voorzien, verzegelen
2. instaan, borg staan voor
3. aantekenen, optekenen, noteren

Overerving en ontlening

• Frans: consigner
  • Engels: consign
• Italiaans: consegnare
• Portugees: consignar
• Spaans: consignar

Spaans

Werkwoord

vervoeging van
consignar

consignare

1. eerste persoon enkelvoud toekomende tijd (futuro) van consignar (modo subjuntivo/aanvoegende wijs)
2. derde persoon enkelvoud toekomende tijd (futuro) van consignar (modo subjuntivo/aanvoegende wijs)