signare

Latijn

Uitspraak

• IPA: /sig.naː.rɛ/

Woordherkomst en -opbouw

• Afgeleid van signum “teken”, “markering”.

stamtijd
infinitief	1e pers. enk. ind. praes. act.	1e pers. enk. ind. perf. act.	supinum
signāre	signo	signāvi	signātum
eerste vervoeging	volledig

Werkwoord

overgankelijk signare

1. tekenen, merken, markeren
2. stempelen, van een zegel voorzien

Overerving en ontlening

• Frans: signer
  • Engels: sign
• Italiaans: segnare
• Portugees: signar
• Spaans: signar

Spaans

Werkwoord

vervoeging van
signar

signare

1. aanvoegende wijs eerste persoon enkelvoud toekomende tijd (futuro) van signar
2. aanvoegende wijs derde persoon enkelvoud toekomende tijd (futuro) van signar

vervoeging van
signarse

signare

1. aanvoegende wijs eerste persoon enkelvoud toekomende tijd (futuro) van signarse
2. aanvoegende wijs derde persoon enkelvoud toekomende tijd (futuro) van signarse