vera

Faeröers

Uitspraak

• IPA: /ˈveːra/

Werkwoord

vera

1. zijn

   «Eg eri týskari.»

   Ik ben Duitser.

   «Vit eru úr Svøríki.»

   We komen uit Zweden.

IJslands

Uitspraak

• IPA: / ˈvɛːra /

Woordafbreking

• ve·ra

Woordherkomst en -opbouw

• Ontleend aan het Oudnoordse werkwoord vera, vroegere vorm vesa, dat van het Proto-Germaanse werkwoord *wesaną komt
• Verwant met
  • Deens: være
  • Noors: være
  • Nynorsk: vera
  • Zweeds: vara

Naar frequentie	41

stamtijd
onbepaalde wijs	verleden tijd		voltooid deelwoord (supinum)
	3e pers enk.	1e pers mv.
vera	var	vorum	verið
	volledig

Werkwoord

vera

1. hulpwerkwoord zijn

Zelfstandig naamwoord

vera, v

1. verblijf

Italiaans

Uitspraak

• Geluid: Bestand bestaat nog niet. Aanmaken?
• IPA: /ˈve.ra/

Woordafbreking

• ve·ra

Woordherkomst en -opbouw

• [A] Via het Laat-Latijn viria “armband” uit een (niet-geattesteerde) Gallische vorm *viros “(iets) rond”.
• [B] Uit het Latijn vera v (verus m).

Zelfstandig naamwoord

A vera v

1. trouwring, ring als symbool van huwelijkstrouw die de partners bij het afsluiten van een huwelijk bij elkaar aanbrengen
2. (bouwkunde) puteaal

Bijvoeglijk naamwoord

B vera v

1. echt, waar

Nynorsk

Uitspraak

• Geluid: Bestand bestaat nog niet. Aanmaken?
• IPA: / ˈʋɛːɾa /

Woordafbreking

• ve·ra

Woordherkomst en -opbouw

• Afkomstig van het Oudnoordse woord vera

stamtijd
onbepaalde wijs	tegenwoordige tijd	verleden tijd	voltooid deelwoord
vera	er	var	vore

Werkwoord

vera

1. zijn

   «Det var ein gong ein konge.»

   Er was eens een koning.

2. hulpwerkwoord zijn

   «Han er blitt dømd.»

   Hij is veroordeeld geworden.

Schrijfwijzen

• vere

Zelfstandig naamwoord

vera, v

1. bepaalde vorm nominatief enkelvoud van vere

Zelfstandig naamwoord

vera, o

1. bepaalde vorm nominatief meervoud van vere