blide
blide [1]
- vrolijk, lustig, opgewekt
- Coninge, graven ende hertogen waren blide ende wel in hogen.[2]
- helder, stralend
- Dat weder waert al blide.[3]
- gelukkig, gelukzalig
- «Metter bliden varen.»
- In de Heer ontslapen, naar de hemel gaan.
- «Metter bliden varen.»
- gelukkig, heugelijk
- blij, verheugd
- «Nu en wasic so blide nie.»
- Ik was nog nooit zo blij.
- Hi was blide om hare worde.
- «Nu en wasic so blide nie.»
enkelvoud | meervoud | |
---|---|---|
nominatief | blide | |
genitief | blide(n) | |
datief | blide(n) | |
accusatief | blide |
blide v
- blijdschap, vreugde
- Dat gi u pijnt in elke stat te sine in hogen ende in bliden
enkelvoud | meervoud | |
---|---|---|
nominatief | blide | bliden |
genitief | blide(n) | bliden |
datief | blide(n) | bliden |
accusatief | blide | bliden |
blide v