wankelen

Nederlands

Uitspraak

• Geluid:  wankelen    (hulp, bestand)

naamwoord van handeling
zelfstandig	bijvoeglijk
wankelen	wankelend
wankeling	gewankeld
-	wankelbaar

Woordafbreking

• wan·ke·len

Woordherkomst en -opbouw

• In de betekenis van ‘onvast gaan’ voor het eerst aangetroffen in het jaar 1240

stamtijd
onbepaalde wijs	verleden tijd	voltooid deelwoord
wankelen	wankelde	gewankeld
zwak -d	volledig

Werkwoord

wankelen

1. inergatief onvast op de voeten staan, dreigen te vallen

   • De plotselinge windvlaag deed hem wankelen. 

2. ergatief op onvaste wijze zich ergens heen begeven

   • Hij is stomdronken naar huis gewankeld. 

3. (figuurlijk) dreigen ten onder te gaan

   ▸ Gerard Sanderinks ict-bedrijf Centric wankelt onder de aanhoudende stroom van slechte publiciteit. Die opmerkelijke bekentenis deed bestuursvoorzitter Louis Luijten maandagmorgen in de rechtszaal in Almelo.

Vertalingen

    1. onvast op de voeten staan, dreigen te vallen   

Duits: schwanken (de), torkeln (de) Engels: teeter (en), stagger (en)

Frans: tituber (fr) Oudnoords: riða

Gangbaarheid

• Het woord wankelen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "wankelen" herkend door:

100 %	van de Nederlanders;
99 %	van de Vlamingen.