keilderen
- keil·de·ren
- frequentatief gevormd uit keilen met het achtervoegsel -er
| stamtijd | ||
|---|---|---|
| onbepaalde wijs |
verleden tijd |
voltooid deelwoord |
| keilderen |
keilderde |
gekeilderd |
| zwak -d | volledig | |
keilderen
- inergatief (sport) ketsen, een steentje met een afgeplatte vorm scherend over een wateroppervlak gooien zodat het zo vaak mogelijk stuitert
- Het woord 'keilderen' staat niet in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie.
- Zie Wikipedia voor meer informatie.