Aan de bar werd Zefod in ijltempo zo moe als een watersalamander. Zijn hoofden bonkten tegen elkaar en zijn glimlachjes liepen niet meer synchroon. Hij was akelig gelukkig.[1]
Langzaamaan schijnt er kregeligheid te ontstaan over het feit dat de partijen maar niet 'over hun schaduw heen willen springen' - lees: maar niet hun verkiezingsbeloftes willen breken. Dat staat natuurlijk niet los van de vorige formatie, toen dat wel in ijltempo is gebeurd. Dat is met name de PvdA slecht bekomen, om het voorzichtig te zeggen. Niet onlogisch dat zij nu zegt: het land redden door als partij zelfmoord te plegen, dat hebben we al een keertje gedaan - nu mogen de anderen dat eens proberen.[2]