In 1987 stond de Tweede Wereldoorlog na jaren van betrekkelijke stilte weer in het brandpunt van de belangstelling. In medische kring — en met sneltreinvaart ook onder het publiek — vond de overtuiging ingang, dat de 'late psychische gevolgen' van de oorlog, die net in die jaren aan het licht kwamen, te wijten waren aan de wijze waarop politiek en samenleving in de eerste naoorlogse decennia met het oorlogsverleden waren omgegaan. 1[2]
Terwijl ze bezig was met het openen van de pagina's, het in sneltreinvaart lezen van teksten en het maken van notities bespeurde ze een groeiend gevoel van tevredenheid. Dit was haar passie. Research. Dit kon ze uren volhouden. Spitten, net zolang tot alle feiten en onderlinge verbanden op tafel lagen en de waarheid werd onthuld. [3]
