In de autobiografie komt ook aan bod hoe Andrea Bocelli worstelde met het lezen van muziek in braille, zijn uitdagingen tijdens zijn rechtenstudie, zijn deelname aan talentenjachten en zijn grote doorbrak nadat Luciano Pavarotte hem het Allegri's Miserere hoorde zingen. Ook komen in de film door Bocelli gecomponeerde nummers voor uit zijn jeugd, die nooit eerder zijn uitgebracht.[2]
Het resultaat was eerder fysiek overweldigend dan muzikaal spannend. De spierballen rolden 50 minuten in de toonsoort C-groot. Welkom waren de momenten met mild snarenspel en invoelende strotten, zoals in het Agnus Dei: op de woorden 'miserere nobis'(ontferm u over ons) lichtten de stembanden als gloeidraad op.[3]
(medisch) dodelijke darmkronkel waarbij de patiënt een naar ontlasting ruikend braaksel overgeeft (en dus maar beter een miserere mei kan gaan bidden als voorbereiding op het overlijden)
Door archive.org gearchiveerde versie van 21 oktober 2019 “Word Prevalence Values” op ugent.be
