▸Ik verlangde heel erg naar een koekje uit de koektrommel, maar ik durfde niet te bewegen.[2]
▸De lelies zijn zo geliefd, dat ze ook volop te vinden zijn op bijvoorbeeld ijskastmagneten en koektrommels. Dat kitscherige sfeertje leidt de aandacht wel een beetje af het grote kunsthistorische belang van dit werk, vindt samenstelster Frouke van Dijke. „Monet begon op zijn tachtigste met deze schilderijen nog te experimenteren, stoer en vol lef, met kleurexplosies en met vormen tegen het abstracte aan. Vanaf eind jaren vijftig werd hij daarom steeds vaker betiteld als een soort voorloper voor Mark Rothko, Jackson Pollock en Barnett Newman.”[3]
Weblink bron “Museum: Monet los zien van koektrommelkitsch” (7 oktober 2019), Reformatorisch Dagblad
