• Dich·der
enkelvoud
(onbepaald)
enkelvoud
(bepaald)
meervoud
(onbepaald)
meervoud
(bepaald)
nominatief en Dichder der Dichder Dichder die Dichder
datief me Dichder em Dichder Dichder de Dichder
accusatief en Dichder der Dichder Dichder die Dichder

Dichder, m

  1. (beroep), (letterkunde) dichter
    «Er waar en arrig bschaffigte Dichder un Schreiwer.»
    Hij was een erg bezige dichter en schrijver.