'Geen andere problemen?' vroeg hij. Hoewel men daar normaal de huisarts niet mee lastig valt, vertelde ik hem dat een onhandige kluns thuis mijn smartphone in het vaatwaswater had laten vallen en dat het dure spul geen enkel teken van leven meer gaf, in beeld noch spraak. Ik vermoed dat de meeste dokters je na zo'n mededeling vriendelijk de rekening presenteren en je vervolgens uitgeleide doen, maar tot mijn verbazing leunde mijn huisarts peinzend achterover in zijn bureaustoel en zei: 'Om te beginnen: probeer hem niet met de haardroger droog te blazen. Haal er de batterij, de sim-kaart en de geheugenkaart uit en leg hem gewoon enkele weken aan de kant. Niet enkele dagen, maar een week of twee. Je moet geduld hebben. Ik weet niet of hij volledig zal herstellen, maar de kans is niet gering dat belangrijke functies weer tot leven komen.' Het leek waarachtig alsof hij over een patiënt sprak. Naar mijn oordeel had ik die patiënt dood of zeker in terminale fase uit het hete zeepwater opgevist, maar, de eed van Hippocrates indachtig, stelde de arts niettemin als laatste noodgreep een helende rustkuur voor. [2]
Hoeveel er ook over Freud te doen is geweest, over echte waanzin had hij weinig te zeggen. De psychoanalyse was bedoeld voor neurotici, mensen die in staat waren tot zelfreflectie op de sofa, en niet voor katatone schizofrenen of zware psychotici. De categorie mensen met zware psychische stoornissen die aanvankelijk werd vastgeketend, verbleef in de 19de en 20ste eeuw onverminderd in inrichtingen. Ze kregen te maken met koudwaterbaden, spanlakens, dwangbuizen, rustkuren, lobotomie, kunstmatig opgewekte epileptische insulten, kalmeringsmiddelen, insulinekuren, elektroshocks en pillen. [3]
Door archive.org gearchiveerde versie van 21 oktober 2019 “Word Prevalence Values” op ugent.be
