een officiële, internationaal erkende identiteitskaart die aantoont dat de houder van deze kaart een journalist is
Het is een van de laatste pijnlijke voorbeelden van een Polen dat zelf ook al anderhalf jaar in pijn leeft, sinds de verkiezingen van oktober 2015. Sindsdien heeft weinig nog een eigen stem: vierhonderd journalisten verloren hun perskaart, de openbare omroep veranderde van de ene op de andere dag in een propagandakanaal voor de regering, zelfs het Constitutionele Hof – dat als onafhankelijk juridisch orgaan nieuwe wetten aftoetst aan de grondwet – kreeg zijn eigen waakhond. [2]
Een kleine delegatie werd doorgelaten naar de Nationale Assemblee, naast het fort waar de huidige president 35 jaar geleden vijftien mannen liet martelen en executeren. Op vertoon van een oude perskaart glipte ik de Assemblee binnen en luisterde naar de actievoerders, die eisten te mogen demonstreren waar en wanneer zij wilden en dat de benzineprijs weer werd verlaagd. Boven deze gebeurtenissen zweefde als een grote, lege tekstballon het werkelijke probleem – de giftige cocktail van patronagepolitiek en het ontbreken van betrouwbaar leiderschap. [3]
Door archive.org gearchiveerde versie van 21 oktober 2019 “Word Prevalence Values” op ugent.be
