Verhoefs beschrijving van Eva’s in nevelslierten gehulde dagenlange verblijf op dit ellendige landgoed is uitmuntend en zou de opmaat kunnen zijn voor een zwart psychologisch drama à la Rendell, zeker nadat de boeren in de omgeving zich met Eva’s verblijf bemoeien. [1]
Tussen de nevelslierten door is het terras zichtbaar en daarachter het gazon, dat nog niet echt een gazon is; hij heeft deze week pas gras gezaaid. Verspilde moeite: overal in de tuin zijn molshopen verschenen. [2]