‘In oktober ben ik bevallen van mijn derde kind. Het eerste kwam er nu bijna veertien jaar geleden en sindsdien zijn zowat alle richtlijnen en adviezen veranderd: geen fruitpap maar groentepap eerst, flesjes moeten niet langer verwarmd worden en badjes hoeven niet meer dagelijks. Toch is één ding niet veranderd: de borstvoedingsterreur.’[1]
Die geruchten gingen volgens Cuylits over 'wanbeleid en verwaarlozing'. 'Zo zouden de kindjes nooit vers fruit of groenten krijgen. De fruitpap was vervangen door appelmoes. Toen ik onverwacht naar de crèche ging, waren ze het eten aan het bereiden: één doos mousseline en twee kleine blikjes erwten voor twintig kinderen'.[2]