meest simpele uitvoering van een vorm zonder enige versiering of variatie
Roeland, een verwoed vogelaar, bracht de eenden op doek terug tot driehoeken, cirkels en andere basisvormen. Vooral in reproductie doet zijn werk soms denken aan dat van Dick Bruna. Maar oog in oog met zijn doeken verdwijnt die associatie. Vooral door de kleuren en de verfhuid, die zijn doeken tegelijk een zekere melancholie en lichtheid bezorgen. Martita Slewe spreekt van „een tragische schoonheid” en wijst op de verwantschap met de gedichten van K.Schippers. [1]