Ineens, nog beduusd door het schijnende verhaal, besef je hoe het journaal je bij de neus neemt met emotionele chantage. Want de overleden jongen doneerde zelf natuurlijk niets. Toch presenteert de NOS de donatie als zijn laatste wilsdaad, om de gevoelens van de kijker te bespelen. [2]
Ten Brinke beschrijft de erfzondeleer in het licht van het ontstaan bij Augustinus. De kerkvader benadrukte tegenover het fatalisme van het manicheïsme –het kwaad zit nu eenmaal in de mens, daar kan hij niets aan doen– de verantwoordelijkheid van de menselijke wil. Tegenover het pelagianisme –de mens wordt schuldeloos geboren en kan vermijden dat hij zondigt– benadrukte hij de onvermijdelijkheid van de zonde. Kortom, de zonde is zowel een wilsdaad alsook een macht waaraan de mens onderworpen is. [3]