vermanen
- ver·ma·nen
- van Middelnederlands vermanen; op te vatten als afgeleid van manen met het voorvoegsel ver- [1]
| naamwoord van handeling | |
|---|---|
| zelfstandig | bijvoeglijk |
| vermaan | vermanend |
| vermaning | |
| vermanen | |
| stamtijd | ||
|---|---|---|
| onbepaalde wijs |
verleden tijd |
voltooid deelwoord |
| vermanen |
vermaande |
vermaand |
| zwak -d | volledig | |
- Het woord vermanen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.
- In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "vermanen" herkend door:
| 94 % | van de Nederlanders; |
| 85 % | van de Vlamingen.[2] |
- ↑ Woordenboek der Nederlandsche taal (1864-2001).
- ↑
Door archive.org gearchiveerde versie van 21 oktober 2019 “Word Prevalence Values” op ugent.be
vermanen
- onovergankelijk onder de aandacht brengen of eisen van (met een voorwerp in de genitief)
- overgankelijk toespreken om gedrag te beïnvloeden, moreel aanspreken op gedrag