verluiden

Nederlands

Uitspraak

• Geluid:  verluiden    (hulp, bestand)

Woordafbreking

• ver·lui·den

Woordherkomst en -opbouw

• afgeleid van luiden met het voorvoegsel ver-

stamtijd
onbepaalde wijs	verleden tijd	voltooid deelwoord
verluiden	verluidde	verluid
zwak -d	volledig

Werkwoord

verluiden

1. overgankelijk (verouderd) het luiden van klokken —al of niet van de kerk— naar aanleiding van het overlijden van iemand

   • In Drenthe verluidden de buren vaak hun overleden buurman, hoewel de kerk over dit gebruik van heidense oorsprong niet altijd te spreken was. 

2. overgankelijk hard laten klinken

   • En kort praatte d'r knorrig verluide stem, waarin ook iets moe-verdrietigs was, 'n terechtwijzing tegen Cootje die erg ruw met Gon's boeltje leefde. 

3. (verouderd) zich laten ~ kennis geven van iets

   • Hij liet zich verluiden dat hij in het huwelijk ging treden. 

4. horen ~ op een of andere wijze vernemen

   • Ik heb horen verluiden dat hij gaat scheiden. 

5. onpersoonlijk naar ~: zoals vernomen is (vaak uit onduidelijke of mogelijk niet geloofwaardige bron)

   • Naar verluidt gaat hij scheiden. 

Uitdrukkingen en gezegden

• naar verluidt.

Vertalingen

    1. het luiden van klokken   

Engels: toll (en)

Spaans: repicar (es)

    5. zoals vernomen is   

Engels: reportedly (en)

Spaans: supuestamente (es)

Gangbaarheid

• Het woord verluiden staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "verluiden" herkend door:

92 %	van de Nederlanders;
84 %	van de Vlamingen.