▸We beschrijven vrouwen die schrijven over pijn en kwetsbaarheid als dapper, maar dit soort bekentenissen is al zo vaak uitgewisseld, is al zozeer dagelijkse kost, zo diep en comfortabel ingebed in de taal van vrouwelijke ontboezemingen, zo welhaast de rigueur in de persoonlijke manier van schrijven die op dit moment opgang maakt, zo diep verweven in de manier waarop vrouwen met elkaar omgaan in het dagelijks leven dat dapperheid misschien niet eens het juiste woord is. In zekere zin is het misschien wel meer een vorm van capitulatie.[3]