politesse

Nederlands

Uitspraak

• Geluid:  politesse    (hulp, bestand)
• IPA: / poliˈtɛsə / (4 lettergrepen)

Woordafbreking

• po·li·tes·se

Woordherkomst en -opbouw

• uit Frans politesse, voor het eerst beschreven in een Nederlandstalige bron in 1720 , zie vindplaats hieronder.

	enkelvoud	meervoud
naamwoord	politesse
verkleinwoord

Zelfstandig naamwoord

de politesse v

1. beleefdheid, wellevendheid, hoffelijkheid, vriendelijkheid

   ▸ Nou, Koning Nobel snort tevreden, maar het bevordert het kijkplezier niet. Integendeel. Goede smaak en politesse - dat weten ze in Hilversum ook wel - worden binnen dertig seconden terecht aangezien voor schijnheiligheid en maken de kijkcijfers zo impotent als een waterloze tuinslang.

   ▸ In het Sibeliusconcerto dat volgde, liet Semenenko de hoofdmelodie heel broos en stil aanzwellen, om er daarna een sterk persoonlijk verhaal mee te maken. De violist leverde een intrigerende lezing, die opviel door een gebrek aan warmte en politesse.

   ▸ Het woort beschaaft, dat de Franschen poli of politesse noemen, is slechts applicabel op Hovelingen, of persoonen die door een grondige werelt- en menschkunde zich zoo geschikt in den omgang met beider Sexen weten te gedragen, dat zy niets ter hant nemen 't geen iemant aan eer of fatzoen kan beledigen of kwetzen, en by gevolg altoos aangenaam zyn en blyven.

Gangbaarheid

• Het woord 'politesse' staat niet in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "politesse" herkend door:

44 %	van de Nederlanders;
59 %	van de Vlamingen.