(leer van de) verbinding der akkoorden e.d. in de muziek
▸Hoe diep die muziek in Kettings ziel zit, blijkt uit zijn Vierde symfonie, bijna vijftig jaar later gecomponeerd, waarin hij rond de tiende minuut een sfeer schept die onmiddellijk de gedachten doet uitgaan naar de zelfmoordscène uit Bergs opera Wozzeck. Zelfde harmoniek, zelfde hoge, nachtmerrieachtige strijkers, zelfde dalende viertoonsmotief.[1]
▸Bonefaas begon zijn werk in de lijn van Feike Asma, en ontwikkelde later een meer impressionistische stijl, zegt Gerben Mourik, een van de initiatiefnemers. „Ik heb een voorkeur voor die latere werken. Wat erin opvalt is zijn harmoniek en zoeken naar een eigen klankkleur.[2]