Toen hij de coupédeuren niet open kreeg, zag hij door het kapotte raampje een deken bewegen. Hij richtte op de banken en schoot door de deur heen een salvo af. Dat gebeurde in een fractie van een seconde, zei hij. De persoon onder de deken had hem niet aangekeken, zei hij, maar hij wist niet wat hij of zij aan het doen was. [1]
De leugenachtige overheid komt er evenmin goed van af, maar het kundig gemaakte en met veel humor doorspekte Train to Busan richt zijn pijlen vooral op het groepje overlevenden dat uit eigenbelang een andere groep uitsluit door de coupédeur dicht te binden met stropdassen, symbool van nietsontziend kapitalisme. [2]