Met de provocerende uitspraak “Er is geen componist aan wie ik mijn films toevertrouw,” besloot het enfant terrible Quentin Tarantino om alleen nog bestaande – maar vaak onbenullige – pophitjes voor zijn soundtracks te gebruiken. [1]
Dat lukte met een ruggengraat van songs die vrijwel allemaal meer dan 30 jaar oud zijn. Maar wat klonken - toen de eerste technische problemen met het geluid eenmaal waren verholpen - urgent en fris: rocker No Surrender, pophit Hungry Heart, de gospel van Spirit in the Night en dansnummer Out in the Street. [2]
Bieber zette zijn jongensachtige stem zelfs extra in de etalage door zijn pophit Love Yourself in zijn eentje op de akoestische gitaar uit te voeren. Het klonk vertederend als een middelbare scholier op een open podium op een klassenavond. [3]