Toch bleven Malamud en Arlene tot zijn dood bevriend. „Als ik iets van je hoor, weet ik weer wie ik ben”, prees ze hem. Zij profiteerde dankbaar van zijn netwerk voor allerlei stages en studie (ze was overgestapt naar de psychiatrie) en leende ook geld van hem. Toen ze in 1979 trouwde, was Malamud een van de hoofdgasten op haar bruiloft. Later, toen hij stervende was, stond ze hem bij in aanwezigheid van zijn echtgenote. [1]