blottet
- blot·tet
blottet
- voltooid deelwoord van blotte
- blot·tet
- Afkomstig van het Noorse werkwoord blotte.
Naar frequentie | 22115 |
---|
stellend | vergrotend | overtreffend | ||
---|---|---|---|---|
onbepaald (sterk) |
m/v enkelvoud | blottet | ||
o enkelvoud | blottet | |||
meervoud | blottede blottete | |||
bepaald (zwak) |
enkelvoud en meervoud |
blottede blottete |
blottet
blottet
- [1-2]: blotta