• blå·lei·re

blåleire g

  1. (geologie) onverweerde blauwgrijze klei, met name zeeklei afgezet tijdens en na de eerste ijstijd.
    «Isfjellene drev omkring og sjøen var blågrønn av breslam som sank ned og ble til tykke lag av blåleire
    De ijsbergen dreven rond en de zee was blauwgroen van de glaciale modder die neerviel en een dikke laag blauwgrijze klei vormt.
  enkelvoud meervoud
onbepaald bepaald onbepaald bepaald
nominatief   blåleire     m: blåleiren,
v: blåleira  
  blåleirer     blåleirene  
genitief   blåleires     m: blåleirens,
v: blåleiras  
  blåleirers     blåleirenes  



  • blå·lei·re

blåleire v

  1. (geologie) onverweerde blauwgrijze klei, met name zeeklei afgezet tijdens en na de eerste ijstijd.
v enkelvoud meervoud
onbepaald bepaald onbepaald bepaald
nominatief   blåleire     blåleira     blåleirer     blåleirene  
genitief                
bijvormen enkelvoud meervoud
onbepaald bepaald onbepaald bepaald
nominatief   blåleira         blåleiror     blåleirone  
genitief