regna
rēgnā
- tweede persoon enkelvoud imperativus praesens actief van rēgnāre
- reg·na
regna
regna
- tegenwoordige tijd van rande (betekenis: tellen, rekenen, beschouwen)
- [1-2]: regnet
- reg·na
stellend | vergrotend | overtreffend | ||
---|---|---|---|---|
onbepaald (sterk) |
m/v enkelvoud | regna regnd |
||
o enkelvoud | regna regnt | |||
meervoud | regna regnde | |||
bepaald (zwak) |
enkelvoud en meervoud |
regna regnde |
regna
regna
- onbepaalde wijs, tweede vorm naast regne, zie aldaar
regna
regna
- gebiedende wijs van regna
regna
regna
- gebiedende wijs van regne
- reg·na
stamtijd | ||
---|---|---|
infinitief | verleden tijd |
supinum |
regna |
regnade |
regnat |
volledig |
regna