Zglinsky slaagt erin de kijker volledig, tot verdrinkens toe, onder te dompelen in de rouwervaring van Jean en Laure.
De Wet zou 't euvel opnemen als men een „natuurlyk" kind sloeg ... tot blauwwordens toe. Als men het in 't water gooide... tot verdrinkens toe. Als men 't de keel dichtkneep... tot smorens toe.[1]
