Een van de grote gebreken in het Verdrag van Maastricht (toen de EU werd opgericht) is dat eurolanden de muntunie niet (tijdelijk) kunnen verlaten, om hun eigen oude drachme of lira te devalueren en zo weer concurrerend te worden met de anderen. De euro is opzettelijk als een ‘hotel California’ ontworpen, om zwakke landen aan te jagen productiever te zijn. Tijdens de crisis bezweken die landen onder de schuldenberg die is ontstaan doordat bankiers ze hadden overladen met leningen en moesten ze gered worden met belastinggeld van de andere eurolanden. Die waren trouwens vooral bezig hun eigen banken overeind te houden, die tot over hun nek in de Griekse staatsobligaties zaten. En steeds als een de situatie dreigde dat Griekenland de hulppakketten niet kon terugbetalen, kwam er op het allerlaatste moment weer een nieuw hulppakket, in plaats van schuldkwijtschelding. ‘Fiscale waterboarding’, vindt Varoufakis.[4]
De Griekse oud-minister van Financiën Yanis Varoufakis heeft niet op eigen houtje gehandeld toen hij een plan opstelde voor een terugkeer naar de drachme. Hij had de uitdrukkelijke opdracht van de regering om de mogelijkheid van een Grieks vertrek uit de eurozone voor te bereiden, zo vertelde premier Alexis Tsipras vandaag aan het parlement. [5]
Door archive.org gearchiveerde versie van 21 oktober 2019 “Word Prevalence Values” op ugent.be
