• di·rec·te re·de
  • Samenstelling met tussenliggende spatie van direct met het achtervoegsel -e en rede
enkelvoud meervoud
naamwoord directe rede directe reden
verkleinwoord

dedirecte redev/m

  1. (taalkunde) een stijlvorm waarbij de gedachte of uitspraak van een derde rechtstreeks door de spreker wordt aangehaald en doorgaans tussen aanhalingstekens wordt geplaatst.
    • "Dit is een directe rede.", zei de leraar tegen de klas.