„Liemarvin is nog wat onwennig op de binnenbanen, in die zin dat hij nog niet goed weet waar hij wel of niet moet aanzetten”, zegt Bennema telefonisch vanuit Belgrado. „In de halve finale speelde zijn hamstring op, waardoor hij de race met de handrem erop moest uitlopen, maar in de finale ging hij voluit en heeft-ie het de Tsjechische Europees kampioen Pavel Maslák knap moeilijk gemaakt. Zelf meende hij zilver verspeeld te hebben, maar ik vond dat de Pool Rafal Omelka, die hem voorbijliep, een cleane race liep.”[1]
Waarom staat Almaty er volgens de ‘peilingen’ zo slecht voor, terwijl die stad alles biedt wat je van Winterspelen mag verlangen: een compact plan - alle accommodaties liggen binnen een radius van 30 kilometer van het olympisch dorp - en gegarandeerd sneeuw. Met als extraatje voor de Nederlandse schaatsers: de mooiste baan die zij zich kunnen wensen. De Medeobaan gold vanwege de gunstige ligging tot de jaren negentig als ’s werelds snelste buitenbaan, waar vele wereldrecords werden gereden. De opkomst van binnenbanen positioneerde Medeo naar de vergetelheid. [2]
de baan die aan de binnenkant van de bocht loopt
Daar staan de bevindingen tegenover van econometristen aan de Rijksuniversiteit Groningen. Zij berekenden in seconden juist het voordeel dat de schaatser op de 1.000 meter heeft van het starten aan de binnenkant. Hetzelfde had de Noorse wiskundige Nils Lid Hjort al eens gedaan. De schaatser die op deze afstand in de binnenbaan begint, eindigt ook binnen. Het is prettiger om met verzuurde benen niet die lange buitenbocht naar de finish te moeten afleggen. Ook rijdt die schaatser even in het kielzog van zijn tegenstander die voor hem in de buitenbaan is gestart. Et cetera. Altijd interessant, als sport in handen valt van wetenschappers.[3]
