WikiWoordenboek:Tonaliteit in het Limburgs: verschil tussen versies

'''[[WikiWoordenboek:Tonaliteit|Tonaliteit]]''' is '''in het Limburgs''' één van de belangrijkste onderdelen van de taal. Limburgers nemen hun tonen, die zeer belangrijk zijn voor betekenis- en gevoelensonderscheid, vaak mee als ze Nederlands spreken en daardoor staan ze bij veel niet-Limburgers bekend als langzame sprekers door het zangerige effect. Het Limburgs is de enige toontaal van Nederland en is van alle Europese toontalen de taal die er het meeste gebruik van maakt. Er zijn drie tonen: de stoottoon (''stoeattoean''), de sleeptoon (''sleiptoean'') en de neutrale toon (''midtoean''). De tonen verschillen in de werkelijkheid qua uitspraak van dorp tot dorp en mede daarom kan een Limburger meestal zeer precies vertellen waar een mede-Limburger vandaan komt. Ook de vorm van de zin bepaalt hoe een toon precies wordt uitgesproken, bijvoorbeeld in een bijzin of een vraagzin. Ondanks dit verschilt de uitspraak van de toon nooit zo veel dat er sprake is van een andere toon, meestal wordt een toon langer gerekt of net op het einde weer iets omhoog of omlaag geduwd.