rijmen

Nederlands

Uitspraak

• Geluid:  rijmen    (hulp, bestand)
• IPA: /ˈrɛɪmə(n)/

Woordafbreking

• rij·men

Woordherkomst en -opbouw

• van Middelnederlands rimen "rijmen"

stamtijd
onbepaalde wijs	verleden tijd	voltooid deelwoord
rijmen	rijmde	gerijmd
zwak -d	volledig

Werkwoord

rijmen

1. inergatief (van woorden of regels) een opvallende herhaling van klanken laten horen

   • Hoe gedichten moeten rijmen is van taal en tijdperk afhanelijk. 

2. inergatief (in het Nederlands) vanaf de laatste beklemtoonde lettergreep hetzelfde klinken

   • "Hinderen" rijmt wel op "kinderen", maar niet op "blinderen". 

3. inergatief woorden of regels zo op elkaar laten volgen dat er een opvallende herhaling van klanken ontstaat

   • Door in deze regels niet te rijmen, drukt de dichter verwarring uit. 

4. inergatief dichten, verzen maken

   • Doordat ze veel leest, kan ze goed rijmen. 

5. (figuurlijk) ergatief in overeenstemming zijn (gebruikt in ontkennende zin)

   • Zijn dure auto is niet te rijmen met zijn lage inkomen. 

6. overgankelijk woorden of regels zo kiezen dat ze vanaf de laatste beklemtoonde lettergreep hetzelfde klinken

   • Hij maakt graag verzen, en op feestjes rijmt hij op elke vraag van de gasten een grappig antwoord. 

7. overgankelijk maken van een vers

   • Zij rijmde een afscheidslied voor haar collega. 

Afgeleide begrippen

• rijmelen

Zelfstandig naamwoord

de rijmen mv

1. meervoud van het zelfstandig naamwoord rijm

Gangbaarheid

• Het woord rijmen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "rijmen" herkend door:

99 %	van de Nederlanders;
100 %	van de Vlamingen.

Meer informatie

• Zie Wikipedia voor meer informatie.